Niecały rok temu moje dzieci namówiły mnie na pisanie bloga. Mówiły , że to fajna rzecz, ze wypełni czas, nie pozwoli się nudzić, że znajdę ludzi którzy mają podobne pasje ,zainteresowania. Z początku wahałam się. No bo cóż takiego ciekawego mogę pisać, czym się pochwalić przed zupełnie obcymi ludxmi, mają ze mnie kpić, zarty stroić- nie za bardzo mi to pasowało. Dzieci nie zrezygnowały, założyły bloga i ty mamo musisz piszć i już. Myślę sobie ryzyk fizyk, pisać o kwiatkach mogę i wielkie im za to dzięki. Co prawda żaden ze mnie twórca słowa pisanego, ale przetkać to zdjęciami i jakoś to będzie, a kpiących uśmieszków i tak nie zobaczę.
Zaczęłam pisać i już na samym początku komentarze, miłe słowa, pochwały. I tak pod kazdym postem coraz to inni pisali, niektórzy czekali na następne pisanie. Wielka radość. Jakoś tak bezwiednie w sercu powstawała myśl , że oto robi się wokół mnie ciepło, serdecznie, że zaczynam mieć grono wspaniałych przyjaciół.Niekt€rych znam ze zdjęć, innych tylko z pseudonimów, ale oni wszyscy są mi jednakowo ważni.Nie minęło wiele czasu, ale ja wiem że mogę zwrócić się z prośbą o radę , czy naukę a otrzymam ją, jeżeli poskarżę się , mam kłopot, to słowa otuchy i pociechy są od każdego z nich. Ostatnio jakiś czas nie pisałam, to były szczere słowa niepokoju. Czy to nie jest przyjaźń? Ci wszyscy ludzie są otwarci na każdą sprawę, można liczyć na pomoc, ja w to wierzę. Nie umiem spraw ubierać w piękne słowa, ale to jest przyjaźn. Wydawać by się mogło banalne pisać o roślinkach, które i tak bez nas urosną, pisać o wykonaniu jakiejś robótki, z czasem i ona stanie się niepotrzebna , opatrzona, pisać o gotowaniu, dla mnie to [gotowanie] jest nudne, o podróżach, każdy gdzieś tam był, ale czytać o tym jest dobrze, a jeszcze lepiej jak to jest zwrócone do ciebie. To się dzieje na blogu. Ludzie cię chwalą i pokazują siebie w swojej pracy i masz możliwość cieszyć się z nimi. Jeżeli powstaje taka sytuacja- to co to jest jak nie przyjaźń . Mieszkam sama , więc świadomość , że gdzieś tam mam grupkę takich przyjaciół rozjaśnia bardzo często ponure, pełne zwątpienia chwile. Różne sytuacje przykre mogą powstać, że nie będę mogła po2wiedzieć Wam jacy jesteście dobrzy,wspaniali. Jakże często zabiegani, zatroskani codziennością nia dostrzegamy że można wyłuskać z tłumu prawdziwe skarby.
Cieszę się że mogę powiedzieć oBUSTANI< ALEJA KWIATOWA< ANI MOJE KRZAKI ...<ANDRZEJU<EWIE JUREWICZ <3x1>KRZYSIU>SUSAN<ŁUCJI MARII<GIGA<PAWANNIE MEGI<MIŁCE<GABI< IRYSOWEJ PANI < JOASI< cieszę się że Was poznałam i za żadne skarby świata nie zrezygnuję z bycia z Wami moi mili PRZYJACIELE..
Postałam dziś w grupie kobiet i mężczyzn wychodzących z kościoła i ogarnął mnie smutek, oni wszyscy mówili o nieobecnych, oczywiście każdy o kimś innym, tak wynikało z rozmów same przykre rzeczy. Nie było tam dobrych słów, jeżeli już to nijakie. I wtedy pomyślałam o WAS. Jaka ja jestem szczęśliwa.Mieć kochającą rodzinę to wielkie szczęście, ale to jest dane jakby odgórnie, ale zebrać wokół siebie prawdziwych przyjaciół to jest wielki los na wygranej loterii życiowej.
Wybaczcie chaos mojego pisania, ale ja n ie znajduję u siebie talentu pisarskiego, a że zrobiło mi się ciepło tak w okolicy serca pisząc o WAS to zupełnie inna sprawa.Byłabym wielką niewdzięcznicą gdybym nie wspomniała o innych odwiedza jących. Coś interesującego znajdują w moich postach, z czego bardzo się cieszę i mam nadzieję przygarnąć ich .
Nie ma zdjęć no bo jak miałabym to przedstawić, ale kwiatki będą i zieloność, bo jeszcze nie jest jesiennie i robótki ręczne ,bo wieczory coraz dłuższe.
To jest perełkowiec. Powinien rosnąć w każdym ogrodzie nawet takim niewielkim bo sam nie jest duży.
O 
Anafalis perełkowyTo ten biały dobry do zasuszenia, wogóle nie zmienia się.Pyszna kępa sadźca, to co lubię, wysoki, pachnący, owadzi, widoczny.Słoneczniczek szorstki, też ładny , długo kwitnie, rozjaśnia.
