piątek, 1 lutego 2013

Życie.

Blogerka z "kolorowego ogrodu" napisała mądrego posta.Jakby to było  gdybyśmy przestali marudzić, zazdrościć innym ,gdybyśmy pomyśleli o ty co mamy, może inni właśnie nam zazdroszczą czegoś ,czego my nie widzimy u siebie.Ja zazdroszczę innym tylko spokoju ekonomicznego. Od zawsze chciałam mieć ogród-park--mam , jak musiałam rano wstawać to marzyłam żeby już  nie i tak jest. Mogę robić  co chcę, lub nie robić, a że rura z wodą pękła w kilku miejscach, był mróz to pękła,nerw ruszył się i co mi to dało?.Idzie wiosna ,będą kwiaty , będzie   pachnieć skoszona trawa.Bardzo wielu nie ma tego, albo nie wiedzą sami co mają, nie czują.. Mogę "dziubać" igłą, robić szydełkiem, czytać książki, pisać bloga kiedy chcę, nic mnie nie ogranicza, a że szlag trafił podgrzewacz wody, no to co?. Zagrzeję sobie wodę na piecyku,ale nerw pokopał.Co dzień mogę rozmawiać z moimi dziećmi i wnuczkami przez skape,  widzieć   na monitorze.Dziś np. dostałam przyjemny upominek na dzień babci[paczka szła 140 km.ponad tydzień- poczta stara  się], nie mówię o przyjemności  rąbania drewna,ile przy tym kalorii znika, ha.Dziś przyszła sąsiadka i przy rozmowie stwierdziła" Wam to dobrze" nikt Wam nie dokucza. No cieszę się, że mi ktoś zazdrości ,oczywiście nie tego że ją gnębią..A że okantowano mnie przy dostawie drewna i troche na tym stracę, trudno przecierpię, drugi raz  nie skorzystam z tej oferty, smutno mi się zrobiło, nerw dał znać o sobie.Mogła bym powiedzieć ,że inne kobiety w moim wieku nie mają takich kłopotów, ale do choinki mają inne  wielokrotnie  boleśniejsze od moich.Biżuteria mnie nie pociąga, dom jakiś mam, samochodu nie , bo jeszcze w młodości stwierdziłam , że nie nadaję się na kierowcę.Pomarudzę, bo nie raz jest mi smutno-samotnie, nie chodzi o drugą połowę, ale ogólnie o towarzystwo i mądrą rozmowę.Dalej marudzę, bo ruszają mój wrażliwy nerw ciągłe rozmowy o chorobach. Każdy coś ma  bardziej lub mniej zasłużenie i gadanie na okrągło nic nie da.   a sama też potrafię nabuczeć o tym swoim dzieciom, bo głupio wydaje mi się  że ich to nie interesuje.Tak zazdroszczę innym dobrego zdrowia, na swoje jakie mam składałam całe życie, wiele razy głupio, lub nie było innego wyjścia..
To jest mój "gnębiciel" naganiałsię i jęzor wisi mu jak krawat.
Jeszcze siedem miesięcy , trzy kroki od drzwi na ogródek i mniam- kiwi smakowite.
To jest dzieło malarskie mojej wnuczki. Ja z synem co roku podziwiamy kwitnącą jabłoń, jest cudowna.nie wiem co to za odmiana ,duże ,żółte i kruche jabłka.Zdjęcia miały być na końcu, ale jak zwykle zrobiłam coś nie tak.
J
Wszystko to rozumiem, staram się być racjonalna, twardo stąpająca po ziemi, ale jak się miało takie nieduże zarzewie ognia w domu, to ta ziemia trochę chwieje się. A co tam. Ostatnie dni stosowałam rehabilitację- łażenie po ogrodzie, zabawa z psem[ on mnie gnębi, bo chce żebym ganiała go, a ja nie daję już rady]. No i wyszło że marudzę, czy nie? 

6 komentarzy:

  1. Jabłoń pięknie kwitnie, a aktinidie bardzo smakowicie wyglądają. Czy smakują tak jak duże kiwi?

    OdpowiedzUsuń
  2. Ktoś kiedyś powiedział takie słowa: śmiej się, a będą śmiać się z tobą, płacz a będą śmiać się z ciebie. Proste, a zawierają wielką mądrość. Nie lubimy kiedy inni ciągle narzekają na wszystko, ale pomarudzić każdemu się zdaża, ważne aby nie robić tego za często i nie robić tylko tego. Trzeba znaleźć coś co nas zainteresuje, da wytchnienie i radość. Dla Ciebie jest to ogród, igła, książka, zawsze coś ciekawego, a ile przyjemności kiedy patrzy się na owoce swojej pracy - i nie tylko, te co dają się zjeść też są ważne:))
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Stasiu - jesteś bardzo fajną kobitą :) Masz dużo siły w sobie :) Dookoła nas często dzieją sie różne smutne i nieciekawe rzeczy ja np. nie potrafię chociaż dużo nad tym pracuję przezjść obojętnie wobec ludzkiej głupoty, nieczułości, i braku serca to najbardziej mnie rusza i gnębi moje serce i myśli - zwłaszcza jeżeli chodzi o dzieci, osoby starsze ....tak naprawdę każdego. Kiedyś żyłam z dnia na dzień, nie zastanwiałam się po co , dlaczego , jaka jestem, kim jestem i co chcę robić, co czuję oj wiele pytań. W moim życiu nastąpił przełom pewne wydarzenie, które wywróciło moje życie o 180 stopni - zaczęłam inaczej żyć spokkojniej, zaczęłam patrzeć na ludzi, na siebiem na innych, a przede wszystkim odnalazłam i nadal odnajduję to co ja chcę. Mnie też czasami bierze nerw :) ale - zaraz staram się powieć trudno - trzeba to roziwązac małymi krokami, alebo pomyśleć pozytywnie znaleść pozytywne aspekty zdarzenia. Np.- zepsuł mi się samochód kosztowało mnie to trochę straconego czasu i pieniędzy - nie mam auta przez 2 dni 0 siedzę w domu grrrr ale siedzę z dzieckiem wykorzystam czas na zabawę z nim , na to na co nie miałam czasu itp. W wielu negatywnych i przykrych dla mnie rzeczach staram się szukać pozytywy dla siebie. Jeżeli chodzi o narzekanie - pewnie można a czasami trzeba jak to siedzi głęboko w nas ale nie często i nie dużo. rozmawiając o negatywnych rzeczach swojej choroby dolegliwości często na własne życzenie wpędzamy się w dół i zamartwianie. Najlepiej jest pokochać swoje ciało i fizyczne dolegliwości i do nich mówić... tak tak :) Wysyłam Ci ciepłe uściski oby wiosna szybko przyszła do nas :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Stasiu, bardzo mi przypadł do serca Twój post!:) tak jakbyśmy podobnie myślały:) życzę Ci zdrowia, abyś miała siłę biegać z psem! Ja też trochę marudzę, ale nie powinnam, nie jest źle tylko aby zdrowie nam nie uciekało:)
    Całuję Cię mocno
    Ania
    A w imię blogowej przyjaźni zapraszam do mnie po banerek, to taki "podaj dalej" ja otrzymałam od Ewy z "Ogrodu na Nadbrzeżnej", a Ty weź i podaruj innemu przyjacielowi!

    OdpowiedzUsuń
  5. Stasiu co do banerków to załączasz je w ustawieniach bloga , musisz wejść na pulpit nawigacyjny (tam gdzie m.in wpisujesz nowe posty), znaleźc zakładkę układ i wybrać dodaj HTML/JAVA w okienko, które się pokazę wkleić linka i odpowiednio umieścić go w budowie bloga w odpowiedniej kolejności - jak by co to pisz :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Witaj Stasiu. Czytając Twojego posta przyszło mi do głowy, że jestesmy bardzo podobne do siebie. Lata lecą a mądrości w sercu przybywa. Teraz patrzę na świat zupełnie inaczej niż kiedyś. Staram się cieszyć drobiazgami i mówię sobie, że "ja to mam szczęście". Pomarudzić też lubię. Trochę uciekam od świata do swojego ogrodowego azylu, tu czuję się najlepiej. To że mam swój ogród to prawdziwy dar od losu. Pozdrawiam Cię serdecznie.

    OdpowiedzUsuń